HENK WESTRA
Het is nog vroeg in de morgen als Henk Westra de grens van Nederland naar Duitsland oversteekt. Nu al meer dan zeven jaar, zes dagen per week. Daar kun je een boek over schrijven.
"Het begon allemaal met een vriend die vroeg of ik een keer een handje wilde helpen met de krantenbezorging", zegt Westra. "Er wonen veel Nederlanders in Duitsland die abonnee zijn van de krant. Die vriend zat toen nogal omhoog en ik had wel wat tijd over. En zo heb je ineens een baantje waar je zes dagen in de week om half vier in de ochtend opstaat, de kranten ophaalt en de rit van 150 kilometer door Duitsland begint."
"Maar ik vind het heerlijk om te doen", vervolgt Westra. "Geen mens op de weg, je kunt lekker doorrijden en de bakker is in Duitland vaak al om 5.00 uur open. Dus: elke dag verse en warme broodjes! Het enige waar ik minder van kan genieten is de mooie omgeving; pas aan het einde van de twee en een half uur durende rit wordt het een beetje licht."
En licht is iets dat je goed kunt gebruiken op een bezorgrit. "Die brievenbussen soms... wat een gedoe om die te vinden! In Nederland is het heel eenduidig: aan de straatkant zit de voordeur, en daar staat ook de brievenbus. In Duitland is het daar en tegen heel normaal dat de voordeur aan alle kanten van het huis kan zitten. Met als gevolg dat ik in het begin met een zaklantaarn om het huis moest lopen op zoek naar de
brievenbus. Heel vaak ben ik toen aangesproken met de vraag of ik een inbreker was. Als ze nu gewoon de brievenbus aan de straat zouden zetten, voorzien van een duidelijk huisnummer, dan bespaar je de bezorgers een hoop gezoek. Tegenwoordig
'Ik vind het heerlijk om te doen!'
ga ik bij nieuwe abonnees eerst overdag kijken waar de brievenbus zit. Dat scheelt een boel tijd."
Het is geen makkelijke route die Westra rijdt. Dat blijkt wel als iemand zijn rit over neemt. "Een vriend heeft de rit eens voor mij gedaan. Ik ben twee en een half uur onderweg; hij deed er zes over... Ik heb ook eens een ongeluk gehad in Duitland tijdens het bezorgen. Ik was daarna een tijdje uit de running, en alle hulde voor mijn schoondochter. Zij heeft de rit de eerste keer met een navigatiesysteem gereden, de tweede keer had ze die al niet meer nodig en reed ze alles in één keer goed. Dat doen niet veel mensen haar na."
"Ik ben niet van plan dit mijn hele leven te doen, maar ook niet om er snel mee te stoppen. Ik heb weinig slaap nodig en geniet van de ritten over de grens. De mensen zijn vriendelijk, ik heb warme broodjes en daarna nog de hele dag aan mijzelf!"